00. Wstęp

    Drogi Tato.

     Zastanawiałem się nad sensem... sensem, tylko czego? Życia, świata, a może istnienia? Być może wydaje Ci się, że Twój syn ostatnio zgłupiał. Stał się pewnego rodzaju filozofem, mędrcem. Nie jest to do końca prawdą. Każdy z nas powinien zastanowić się czasami nad rzeczywistością. Piszę to w pełni świadomy, mając nadzieję, że świat kiedyś się zmieni. 

     Dziwią mnie problemy, z jakimi spotykają się Ludzie. My, szynszyle, nie mamy takich. Jednak Oni nie widzą, że posiadamy inne. Martwimy się o Nich. Kilka razy próbowałem zwrócić Im uwagę na to, że źle postępują. Otwierałem drzwiczki swojego domu, wybiegałem, a następnie podbiegałem do ekranu komputera i mówiłem Jej, aby napisała coś innego. Kiedy On zapominał czegoś zabrać, próbowałem to zakumunikować. Po jakimś czasie wracał zdenerwowany. Przecież mówiłem, ale mnie nie słuchał.
      To straszne, że tego nie widzą. Jako zwierzęta nie mamy wpływu, na to, co robią. Oni jednak wywierają bardzo duży wpływ na nasze samopoczucie. Mają wrażenie, że się o nas troszczą, ale to nie jest prawda. Nie zdają sobie sprawy, że krzwdzą nas, kiedy krzywdzą siebie. Moje myśli postanowiłem wylewać na papier. Dzięki temu daje upust złości i emocjom; czuję się po prostu lepiej. Być może kiedyś zdołam przekazać Ludziom, co według mnie robią źle. Są to pewnego rodzaju oskarżenia, z którymi można się zgadzać, albo i nie.  
      Chciałbym pokazać ich błędy z innego punktu widzenia. Spoglądam na złe postępowanie, spoglądam na problemy. Z ciężkim sercem muszę to obserwować, a najbardziej boli to, że nie mogę zmienić biegu zdarzeń, pomimo iż wiem, co się później wydarzy.
      Jednak nie chcę skupiać się tylko na złych stronach życia. Postaram się dojrzeć piękno świata poprzez pryzmat złych uczynków, bólu i smutku. 
      Ludzie sądzą, że tylko oni racjonalnie myślą. Nie wiedzą, że także my, zwierzęta, rozumiemy. Nie mają pojęcia, że staramy się im pomóc.
      Po prostu ich kochamy.

Gacek